Ariégeoise 2018

Wat gaat het toch razendsnel! Vandaag zijn we al halfweg onze hoogtestage in les Pyrénées. Om onze resterende tijd zo goed mogelijk te besteden staat er vandaag een driegangenmenu op het programma. Deze korte maar zeer pittige bergetappe van 85km met 2000 hoogtemeters voert ons eerst naar 3 cols: de Col de Port, Col d'Agnes en Col de Lers. Na amper 2 km mogen we onze tanden al in het voorgerecht zetten. Met een lengte van 15,5 km een gemiddelde stijging van 4,6% zou de Col de Port wel eens een voorgerecht kunnen zijn waarin we ons verslikken. Met de rest van het menu in het achterhoofd beginnen Geert, Thomas en Frank rustig aan de beklimming. Danny daarentegen heeft al van in het begin zijn ritme te pakken en rijdt meter voor meter verder weg van de concurrentie. Omdat Geert een kleine omweg, met extra hoogtemeters, maakt, zijn het Danny en Thomas die voor de bloemen rijden. Al snel is de man met het Lottotruitje uit het zicht verdwenen en lijkt het een demonstratie te worden. Ki

Na 2 zware dagen stond voor vandaag een iets rustigere rit op het programma. Een kleine 100 kilometer via Roquefixade bij temperaturen rond de 30 graden. Na een warme nacht en opnieuw een koolhydratenrijk ontbijt vertrokken we rond halftien richting Foix. Na een goede 10 kilometer verlieten we het dal en reden we op prachtige wegen trapsgewijs omhoog. Zoals altijd reed Geert al snel iedereen uit het wiel op weg naar de top, maar toen de 3 anderen bovenkwamen was Geert niet meer te bespeuren. Ze dachten dat hij in al zijn enthousiasme al naar beneden gereden was, dus besloten ze de afdaling ook in te zetten. Maar toen ze beneden op de grote weg uitkwamen, was er nog altijd geen spoor van het oudste broertje. Zijn telefoon opnemen deed hij natuurlijk ook niet, dus zat er maar een ding op: wachten. Raad eens wie er 5 minuten later op zijn gemak naar beneden kwam gereden. Toen hij boven gekomen was had hij nog een klein toertje extra gereden terwijl hij wachtte op de rest, maar Danny, Fr

Na een stevig ontbijt vertrokken we voor een tocht van een honderdtwintigtal kilometer. De rit begon met een vlakke aanloop (het is hier voortdurend bergop en bergaf, maar coureurs zoals wij voelen dat niet) van zo'n 50 km alvorens we de eerste hindernis van de dag voor de wielen geschoven kregen. Via smalle maar mooie baantjes en de indrukwekkende grot van Mas d'Azil maalden we de kilometers af om na een dikke 2 uur te beginnen aan de Col de Rille. Deze col begon met 3 haast vlakke kilometers die ons naar het echte klimwerk brachten: 4 kilometer aan 80 à 90 meter stijging bij elke 1000 meter die we aflegden. Een kleine 40 minuten nadat we in Rimont de col waren opgedraaid, bereikten we de top van de Col de Rille, maar hier stopte het niet! Integendeel zelfs. Ook de volgende 4 kilometer bleef de weg omhoog krullen aan 8 à 9 procent met pieken tot maar liefst 18%. Maar des te harder je moet trappen, des te meer je beloond wordt bij het bovenkomen. Het uitzicht op de col van 1

Bij het kraaien van de haan (oftewel Geert's wekker) was het tijd om op te staan. Danny had het ontbijt al klaargezet dus konden we meteen krachten opdoen voor de zware rit die Geert ons voorschotelde. Na het ontbijt moesten Frank en Thomas eerst nog naar de winkel waardoor we pas om half elf op onze fiets gesprongen zijn. We volgden de grote baan voor een twintigtal kilometer tot in Ax-les-Thermes, waar we begonnen aan de Col du Pradel. Meteen een kanjer om de week mee te beginnen. Of wat dacht je van 14km aan een gemiddelde stijgingspercentage van 6,4% met uitschieters tot bijna 17%! En dat allemaal onder een loden zon die het kwik deed stijgen tot 33°. Alsof dat nog niet genoeg was werden we ook nog eens getrakteerd op een stuk net vernieuwde weg. Het is te zeggen, ze hadden daar een laag grind op de weg gegooid waardoor we nog amper vooruit kwamen.  In de smalle afdaling die bezaait lag met steentjes was het opletten geblazen om niet tegen de grond te smakken. Het was dan